Elfen, hobbits, orks, tovenaars en een ring. Een heel belangrijke ring. Dat is ’The lord of the rings’ in een notendop, maar de verfilming van het beroemde boek is veel meer dan dat. De rolprent veranderde twintig jaar geleden de filmwereld.
Zwart beeld. ,,The world is changed.’’ Een diepe vrouwenstem spreekt, over hoog, etherisch gezang. Een vreemde taal op de achtergrond. ,,Much that once was, is lost. For none now live who remember it.’’ Op het geluid van vioolmuziek verschijnen klassieke gouden letters in beeld: ’The lord of the rings’.
Frank Wasmus, toen net vijftien jaar, herinnert het zich nog goed. „Eerst werd het helemaal donker. De bioscoop was hartstikke uitverkocht, maar de hele zaal was muis- en muisstil. En dan begint Galadriel te spreken.”
Geliefd boek
Het is 18 december 2001. Miljoenen fans van schrijver JRR Tolkien over de hele wereld zitten met ingehouden adem in de bioscoop voor de langverwachte première van ’The fellowship of the ring’, de eerste van drie films. Hoe zien de elfen, hobbits en tovenaars eruit? Hoe trouw blijft regisseur Peter Jackson aan hun geliefde boek?
Ook de makers hielden de adem in. Dat het een succes zou worden, was namelijk allesbehalve vanzelfsprekend. Jarenlang was de algemene overtuiging dat ’In de ban van de ring’ een ’onverfilmbaar boek’ was. De filmstudio, New Line Cinema, had een enorme gok genomen. Peter Jackson was een onbekend filmmaker. Hoofdrolspelers Elijah Wood en Viggo Mortensen waren onbekende acteurs. Nieuw-Zeeland was een onbekend filmland. En een trilogie van die omvang in één keer opnemen, met alle financiële risico’s van dien, dat had nog nooit eerder iemand gedaan. Wat als de eerste film al flopte?
Daarbij: ’The lord of the rings’ was, zoals het heet, high fantasy. Serieus en voor volwassenen, en bepaald geen algemeen populair genre rond de millenniumwisseling. Het enige dat in de buurt kwam was de Harry Potter-serie – toen bij deel vijf – en die was bedoeld voor kinderen. Zou het grote publiek wel op komen draven voor hoogdravende, serieuze fabels over elfen, hobbits en tovenaars, die zwaardvochten, zongen en vreemde talen spraken? Zouden ze het serieus nemen?
Lees meer: voor abonnees | archief
[Mirjam van der Puijl, Noordhollands Dagblad, 18 december 2021]
Tolkien voor een nieuwe generatie: Hanne (12) is superfan
De twaalfjarige Hanne Engel uit Santpoort is niet zomaar een Tolkienfan – hij is superfan. Zijn zolderkamer ademt Tolkien: hij heeft beeldjes, filmgidsen, landkaarten aan de muur, actiefiguren, hobbitvoeten. Trots laat hij zijn zwaarden zien. Daaronder: een korte versie van Aragorns zwaard Andúril, bot gemaakt. Zijn verjaardag vierde hij in een hobbithuis in Castricum. Voor de deur hing een bordje: ’No admittance except on party business’, precies zoals bij Bilbo in The Fellowship of the Ring.
De wereld van Tolkien spreekt tot Hannes verbeelding – hij laat zijn eigen fantasie erop los, zegt hij. „In je fantasie ben je dan daar, dan ben je een van de karakters. Het liefst maak ik mijn eigen karakters. Soms een elf, soms een mens, soms een hobbit. Als ik heel blij ben, maak ik er een hele gezellige plek van. En soms heb ik zin in actie.”
Zijn eerste kennismaking? YouTube-filmpjes waarin legopoppetjes The Lord of the Rings naspelen. Daarna keken zijn ouders ’The Hobbit’ met hem – in korte stukjes van een kwartier. Hij was toen een jaar of acht. Zijn moeder: „The Fellowship keken we tot die zwarte ruiter, dat vond ik zelf een eng stuk. Bij Hanne viel dat mee. Voor hem blijft het fantasie.”
Lees meer: voor abonnees | archief